Scenografija Zločin i Kazna
Prostorni koncept scenografije inspiriran je fragmentiranim prostorom sjećanja i racijepljenosti glavnog lika, analogno dramatizacijskom scenariju postavljenom u flashback i ich formi. Tunel koji se sužava u dubinu pozornice sastavljen je od šest segmenata. Izlaskom na proscenij njegove se plohe rastvaraju i uvlače prostor gledališta, spajajući tako vrijeme
/prostor predstave sa sadašnjim trenutkom.
Već nakon prvog prizora raspada se duboki linearni prostor i cjelovitost pogleda. Segmenti se počinju transverzalno pomicati, ukidajući time jedinstvo perspektive. Sjećanje se pojavljuje kroz detalj, kao vizualna veza izmedu situacija kojih se sjećamo, stvarajući tako novo značenje doživljenog. Promjenom konfiguracije segmenata ostvaruje se istovremeno i realističan i psihološki prostor dramskog teksta. Tijekom izvedbe nastaje niz manjih kadrova i pojedinačnih perspektiva koje glavnom prizoru dodajuparalelne slike podsvijesti i/ili istovremenih događaja.
Polazište scenografskog i dramaturškog pristupa bili su Risunki – bilježnice Dostojevskog u kojima je pisao na nelinearan, grafički složen način. Stranice ilustriraju način kojim je stvarao i konstruirao svoje romane – fragmentirano, kao kolaže dijelova romana pisanih u raznim smjerovima, isprepletenih portretima likova i detaljima arhitekture gradova u kojima su smještene fabule. Plohe tunela uvećane su stranice Risunki, gdje se isprepliću crteži i tekst pisan ćirilicom i latinicom u rukopisu. Prostorni koncept, zajedno s dramatizacijom i režijom, razvija istu ideju poliperspektivnosti i fragmentiranosti, a kao odjek načina razmišljanja i pisanja romana Dostojevskog.
/prostor predstave sa sadašnjim trenutkom.
Već nakon prvog prizora raspada se duboki linearni prostor i cjelovitost pogleda. Segmenti se počinju transverzalno pomicati, ukidajući time jedinstvo perspektive. Sjećanje se pojavljuje kroz detalj, kao vizualna veza izmedu situacija kojih se sjećamo, stvarajući tako novo značenje doživljenog. Promjenom konfiguracije segmenata ostvaruje se istovremeno i realističan i psihološki prostor dramskog teksta. Tijekom izvedbe nastaje niz manjih kadrova i pojedinačnih perspektiva koje glavnom prizoru dodajuparalelne slike podsvijesti i/ili istovremenih događaja.
Polazište scenografskog i dramaturškog pristupa bili su Risunki – bilježnice Dostojevskog u kojima je pisao na nelinearan, grafički složen način. Stranice ilustriraju način kojim je stvarao i konstruirao svoje romane – fragmentirano, kao kolaže dijelova romana pisanih u raznim smjerovima, isprepletenih portretima likova i detaljima arhitekture gradova u kojima su smještene fabule. Plohe tunela uvećane su stranice Risunki, gdje se isprepliću crteži i tekst pisan ćirilicom i latinicom u rukopisu. Prostorni koncept, zajedno s dramatizacijom i režijom, razvija istu ideju poliperspektivnosti i fragmentiranosti, a kao odjek načina razmišljanja i pisanja romana Dostojevskog.
